137 uren ellende voorbij

Pakweg 137 uur nadat we de Spoed Eisende Hulp van het Elisabeth ziekenhuis binnen liepen is Selik met zijn tasje over zijn schouder naar buiten gewandeld. Hij had het inmiddels helemaal gehad op de afdeling. Vierpersoonskamers zijn niet echt meer van deze tijd, en als afscheidscadeautje lag er vannacht een luid snurkende vrachtwagenchauffeur in het bed naast hem, die ook nog regelmatig het licht aan deed. Selik ligt nu hier thuis in bed. Als er één plek is waar je moe wordt dan is het wel in een ziekenhuis, waar de actie 24/7 doorgaat. Gelukkig. Het is niet ze zeker hoe het met Selik zou zijn gegaan zonder ziekenhuis. De komende weken zal hij stukje bij beetje herstellen. Iedereen bedankt voor de warme belangstelling, het gewone leven gaat weer beginnen.

Ready fot taking off

 

Hij is er klaar voor

 

Selik is klaar om naar huis te gaan. Vandaag is hij al bijna niet in bed geweest, en hij voelt zich al weer heel wat. Wel komt de pijn in zijn schouder nog regelmatig terug, een teken dat er nog bloed in zijn buikholte zit dat opgenomen moet worden. Volgens hem is het te vergelijken met een grote blauwe plek, maar dan in zijn buik. Die blauwe plek heeft nogal wat tijd nodig om te verdwijnen. De komende weken zal zijn lichaam de schade moeten herstellen die over is gebleven van de ruptuur. Het zal even duren, maar de lastigste tijd is nu voorbij. Morgen om een uur of tien kan hij naar huis, het zal wel veel gamen worden voorlopig. Maar wel weer lekker thuis!

Bijna thuis

Zojuist meldde het ziekenhuis dat Selik vrijdag weer naar huis mag, als alle controles in orde zijn. Hij kan dan weer rustig gaan opbouwen. Wat dat betekent is nog niet concreet. Mooi vooruitzicht!

Snelle vooruitgang.

Geen slangen meer, geen naalden, en een brede lach.

Het was een drukke dag voor Selik. Vanmiddag zijn opa en oma en moeder  op bezoek geweest, vanavond was het volle bak met vrienden en teamcoach Harrie. Selik zat zichtbaar te genieten. Ook natuurlijk van het weinig om het lijf hebbende magazine dat hij van zijn vrienden kreeg. Het is een wereld van verschil met gisteren. Selik had vanavond geen pijn meer, hij lachte en was opgeruimd. Hij is natuurlijk wel moe, in een ziekenhuis slaap je nu eenmaal heel weinig. Vandaag is hij voor het eerst veel uit bed geweest. Hij heeft geen naalden meer in zijn armen, en hij heeft na gisteravond geen morfine meer gehad. Over de sfeer op de afdeling ben ik minder positief. Er is een cultuur van “we hebben het al zo druk, wacht nog maar even”. Ook als dit waarschijnlijk niet nodig is. Het is nu afwachten wanneer hij het ziekenhuis mag gaan verlaten. het lijkt er aan te komen, maar als je bedenkt dat hij nog niet eens op zijn zij kan liggen zou het ook nog wel even kunnen duren. Het lijkt me heerlijk als hij weer thuis is, aan de andere kant is het lastig te beoordelen hoe ver hij is met zijn herstel. Zijn milt ligt in tweeën, dank zij de goede zorg is het risico beperkt gebleven vanaf dat hij in het ziekenhuis ligt. Achteraf is het onverantwoord geweest dat ik hem zelf naar het ziekenhuis heb gebracht, maar dat was op dat moment op geen enkele manier in te schatten. Pas na de CT-scan was duidelijk hoe ernstig de situatie was. Ik zou niet graag mee willen maken dat Selik te vroeg naar huis komt omdat hij vrolijk is terwijl zijn milt eigenlijk nog een veel te zwak is.

 

Pijn

Vanavond had Selik vooral veel pijn. Hij is vanaf vanmiddag van het infuus met morfine af. Dat voelt wel beter, maar de pijn komt wel erg opzetten nu. Op de nieuwe afdeling was het wat lastig om snel pijnbestrijding te krijgen, maar uiteindelijk kreeg hij wel weer een injectie morfine. Zal hem waarschijnlijk wel goed doen. Vanavond is het eerste “externe” bezoek bij hem geweest. Volgens mij wel erg gezellig geweest! Morgen zit het avondbezoekuur ook al vol, dan komen er wat Rugbyvriendjes.

Gescheurde milt, de theorie

Voor wie het leuk vindt meer te weten wat er eigenlijk aan de hand is bij een miltruptuur heb ik wat dingen opgezocht.

De milt (spleen in het Engels) is een vlezig orgaan dat links in de buikholte ligt, tussen de negende en elfde rib. Het maakt deel uit van ons afweer systeem. De functie van de milt is onder andere bacteriën bestrijden, maar ook houdt de milt wat bloed in voorraad voor situaties waarin wat extra bloed nodig is. De milt is verpakt in een soort vlies.

Bij een harde klap in de buik kan de milt scheuren, een miltruptuur wordt dat genoemd. De verschijnselen zijn vrij vaag. Er is pijn, en je kunt wat afwezig raken, in het uiterste geval kan het bloedverlies leiden tot shock en overlijden. Een gescheurde milt kan dus levensbedreigend zijn. Als je een paar jaar geleden een milt scheurde was de behandeling kort en effectief. De milt werd verwijderd. Tegenwoordig is met daar terughoudender in. Hoewel je prima kunt leven zonder milt zit dat ding er niet voor niets. Zonder milt is het gevaar van (met name ingekapselde) bacteriën veel groter, en hoge koorts kan ook een probleem zijn. Als de milt niet wordt verwijderd is er een lange periode van herstel nodig. Eerst moet de wond in de milt dicht gaan, daarna moet er littekenweefsel ontstaan, al met al kan dat wel een half jaar duren.

Voor een sport als rugby is het handig te weten dat  een typisch symptoom het Teken van Wehr is. Bij een gescheurde milt veroorzaakt de bloeding in de buik een prikkeling van het buikvlies. Deze prikkeling zorgt er voor dat er een “fout” signaal ontstaat waardoor er pijn in de linkerschouder gevoeld wordt. Als er dus iemand neergaat na een forse klap op buik of ribben en hij klaagt over zijn linkerschouder is voorzichtigheid gewenst.

Bezoek is welkom

Maandag, 28 mei.

Wie kan zo’n vent nou weerstaan?

Selik is iets uitgeruster nu, de nacht was beter dan de vorige. Er is wel wat progressie te zien. Hij is van het morfine infuus af, maar voelt wel gelijk meer pijn Vanmiddag wordt Selik naar de verpleegafdeling overgeplaatst. Daar zijn de bezoekuren lang, dus als er mensen zijn die op bezoek willen komen kunnen ze dat via mij afspreken voor de avonden (moeder regelt de middagen in principe). Als je langs wil komen kun je me op allerlei manieren bereiken, liefst via sms, app of Fb. Bellen is vaak lastig omdat ik erg veel onderweg ben en dingen aan het regelen ben, en mijn werk verwacht toch ook een en ander van me. Mijn telefoonnummer is 06 29072796. (Misschien dom om dat online te zetten, maar ik neem de gok)

Ik laat een en ander natuurlijk wel afhangen van wat Selik zelf wil en aankan. Op dit moment gaan de gesprekken veel over de komende weken natuurlijk. Het is ontzettend jammer dat hij Intents zal missen. Op dit moment is niet eens te overzien of hij dan al weer thuis is. Zaterdag gingen de vragen over hoe de nacht zou zijn, gisteren over de komende 24 uur, en nu denken we al over komende week. Tot nu toe heeft hij zich overal erg goed doorheen geslagen, van jongs af aan al, dus we hopen dat hij dat volhoudt. Selik kan goed mopperen, maar meestal heeft hij gelukkig een brede lach.

 

Gescheurde milt.

Zondagmiddag, 27 mei.

let vooral op de medaille. Om zo’n ding te winnen wil je toch wel het ziekenhuis in!

Gisteren tijdens de laatste wedstrijd van het familietoernooi is Selik ongelukkig gevallen en daar heeft hij een gescheurde milt overgehouden. Dit werd tijdens het onderzoek in het Elisabeth gaandeweg duidelijk. Eerst werd nog gedacht aan een gekneusde rib, maar de ribben doen het nog best, dus dat is een meevaller. De gescheurde milt is bepaald geen meevaller. De chirurg probeert de milt te behouden, maar als het nodig is gaatie er uit. Selik ligt op de medium care, en daar blijft hij in ieder geval nog een nacht. Voor de toekomst is niet veel duidelijk. Wel staat al vast dat hij het komende half jaar geen rugby speelt, zijn milt moet heel lang herstellen. Selik is hier niet blij mee natuurlijk.

Voorlopig is het niet handig op bezoek te komen, hij mag maar twee mensen tegelijk op bezoek hebben en voorlopig zullen wij dat zelf zijn.  Hij ligt op de afdeling medium care, dat wil zeggen dat hij permanent onder controle wordt gehouden maar wel bij kennis is, op de ic zijn mensen niet bij kennis. Door die controles doet hij overigens geen oog dicht. Het is wel belangrijk dat hij in de gaten wordt gehouden, als het mis zou gaan (bloeding) dan wordt het opereren. Als de chirurg het veilig acht gaat Selik naar de afdeling chirugie.

Update 21.00 uur

Ik ben zojuist weer bij Selik geweest. Hij eet en drinkt nu goed, en gelukkig zijn er wat dat betreft geen beperkingen. Selik is erg moe van het niet-slapen. Als het zo doorgaat zal hij morgen wel overgeplaatst worden, mag hij weer lopend naar de wc. Nu mag hij het bed gewoon helemaal niet uit. Dat hij moe is blijkt voor mij wel uit het feit dat hij zoveel naar Comedy Center kijkt, dat doe je toch niet als je je goed voelt 😦  Denk ik als vader.

Wie kan zo’n vent nou weerstaan?